Dag 23

Dag 23 Whistler

Ziplinen…. Spannend! We worden om 9.40 uur verwacht in het centrum van Whistler verwacht. We zagen in de mail dat je een zonnebril moest meenemen en laat Roan ‘m nu kwijt zijn. Hij weet niet waar ie ‘m heeft laten liggen. Maar hij kon die van mij zo lang gebruiken. De camper konden we gelukkig relatief dichtbij parkeren. Snel lopen naar het kantoor en dan kan het beginnen… dus niet.. Moira is haar zonnebril kwijt. Ze weten niet waar ze ‘m heeft neergelegd en veel tijd om te zoeken hebben we niet. Dan maar zonder… We waren gelukkig op tijd bij het kantoor. Daar hebben we een formulier (net als bij het paardrijden en raften) moeten invullen voor onszelf en de kinderen. We werden nog gewogen (heel vervelend ahum) en Moira was net zwaar genoeg om mee te mogen. Ondergrens is 60 pond. En dat woog ze precies. Mazzel. Daarna mochten we wachten om naar de bus gebracht te worden. Gelukkig stond naast het kantoor een sportwinkel, waar de kinderen beiden een zonnebril konden uitzoeken, gauw naar de kassa, waar een vrouw voor mij rustig haar tijd nam om een praatje te maken met de man achter de kassa (heb ik normaal gesproken wel begrip voor, maar Nu ff niet!!). Niet veel later werden we opgehaald en naar de bus gebracht. Deze bracht ons binnen een half uur naar het Adventure Camp, waar je ook kunt klimmen in het bos. We werden meegenomen naar achter het kamp, waar een aantal buggy’s klaarstond om ons verder naar boven te rijden. We kregen motorhelmen op, die voor de kinderen eigenlijk veel te log was. Iets te ver naar voren leunen en, vooral Moira, ze vallen om. We zitten met z’n zessen in de buggy. Over een steile en hobbelige weg zijn we binnen een half uur boven. Daar werden we opgewacht door Kyra en Mia. Zij zullen samen met ons de afdaling met de Ziplinen gaan doen. Als ik vanaf het platform kijk waar de lijnen (2 naast elkaar) naar toe gaan, lijkt er geen eind aan te komen. Aan de overkant zie ik een heel klein huisje staan. Daar is het landingsplatform. De lijnen zijn 1 km lang. En je bent binnen een minuut aan de overkant. We zijn ook behoorlijk hoog. Slik. We hebben allemaal onze harnas aan en helmen op en hebben een Trolley meegekregen. De trolley wordt bovenop de kabel gezet en onder de trolley hangt een bar (handvat) De remmen gaan erop en dan wordt je met je karbijnen vastgemaakt aan de zijkanten van de bar. Alles wordt gecontroleerd voordat je gaat. Kyra gaat alvast naar het landingsplatform om ons daar op te vangen. Per 2 ga je naar beneden. Frank en Roan gaan eerst. We hebben alle drie kriebels in de buik (Frank niet). En daar gaan ze. In no time zijn het kleine stipjes in de verte. Je kunt ze niet meer zien landen op het platform. Dan worden Moira en ik klaar gezet. Via een communicatie kastje geven Kyra en Mia elkaar boodschappen als ‘alles gecontroleerd, klaar om te gaan’ en ‘remmen zijn gereset, je hebt groen licht’. Bij elke afdaling opnieuw. Nog ff zwaaien naar de fotograaf en dan gaan. OMG, we gaan zo hard. Moira is eerder gegaan dan ik, maar omdat ik zwaarder ben, ga ik haar algauw voorbij. Mijn handen heb ik stijf aan de bar geklemd. Het landschap onder mij gaat voorbij en ik durf nauwelijks naar beneden te kijken. Ik ga zo hard dat ik ondanks de zonnebril tranen in mijn ogen heb. Wow, wat heftig. Dan moeten we ons al klaar maken voor de landing: kin op de borst, benen iets wijd en knieën gebogen, en met een enorm knal komen we tegen de rem aan die nog ver doorschiet naar achteren en daar door een boel veren wordt tegengehouden. Dat gaat met veel kabaal waar we allemaal wel even van zijn geschrokken. Als iedereen is geweest, wandelen tussen de boomtoppen door naar het volgende platform. Mia komt ons achterna en gaat meteen door op de volgende lijn om op het 2e landingsplatform op ons te wachten. Nu zal Kyra ons gaan aankoppelen. De 2e zipline is nog langer, maar hangt veel lager boven de grond. Ik vind het nu minder spannende en durf zelfs m’n handen los te laten en me iets achterover te laten hangen. Gauw pak ik m’n telefoon uit m’n broekzak om een foto te maken, maar merk hoe sterk de wind is. Het lukt niet gauw genoeg om ‘m te openen en een foto te maken want ik moet me alweer klaar maken voor de landing. Ik ben er wederom eerder dan Moira. Daar waar ik als een straaljager kom aanvliegen op het platform, lijkt Moira een sportvliegtuigje. Haar rem hoeft amper gebruikt te worden, Whuahahaha. Daarna gaan we naar Godzilla… Via een steile metalen (wiebelige) brug lopen we een stukje omhoog. Daar staat het platform. Wat meteen opvalt is dat Godzilla behoorlijk steil is. Hij gaat ook keihard. En die drop voel je wel. Ik ga nu met Roan, zodat ik Frank en Moira kan filmen als ze aankomen. Van verre hoor je Moira gillen als de remmen eraf gaan. Geweldig. De laatste afdaling is de kortste maar de staan zo dichtbij elkaar dat je elkaars hand kunt vasthouden. En zo gaan Roan en ik naar beneden. Wat een super ervaring!! We hebben er allemaal enorm van genoten.

In de middag zijn we in de hitte door Whistler gelopen. Ik schreef al dat Whistler in 2010 host was van de Olympische winterspelen. Alles is daarop ingericht. Het centrum (waar geen auto mag komen) ziet er mooi uit. Strakke paden, veel groen en bloemen en veel restaurants en winkeltjes. De bouw lijkt iets van de bouw van de dorpjes in de wintersportgebieden. Heel netjes en soms net iets te clean. Voor Frank lijkt het alsof hij in Warner Brothers Movie world loopt. De gondola’s doen het hier goed. Ze draaien af en aan. Een gondola wordt gebruikt om mountainbikes naar boven te brengen met daarachter een gondel met de rijders en al crossend gaan ze dan de berg af. Het stikt er van de MTB’ers en volgens mij zijn bezig met het opzetten van een parcours onderaan de berg. Er staan grote reclameborden en machines zijn bezig om te graven en te bouwen. Ook telt Whistler veel fietswinkels. We zijn allemaal moe en warm en besluiten op tijd terug te gaan naar de camping.
Mensen zeiden ons wel tevoren: ‘is het niet heel erg veel wat jullie gaan doen’? ‘is er nog wel tijd voor wat rust’? Tja het is zeker heel erg veel wat we doen en wat we hebben gedaan en toch hebben we er heel veel van genoten en hadden we het niet willen missen. En ja op de ene plek wilden we liever langer blijven en op een andere liever niet. Maar dat konden we van te voren niet inschatten. Wat mij betreft had ik het niet anders willen doen, ondanks de vermoeidheid. Dit doen we maar een keer.
Morgen vertrekken we naar Vancouver Island. De planning staat al een half jaar vast en Vancouver Island staat gelijk met bijna het einde van de vakantie. Ik wil niet dat het al bijna voorbij is. Gelukkig hebben we nog 7 nachten in de camper en dan nog 3 in Vancouver. En we gaan nog hele mooie dingen zien. Maar ik vind het nu wel heel snel gaan…