Dag 22

Dag 22 van Clearwater naar Whistler.

Vandaag staat wederom een lange tocht op het programma, 422 km. In Kamloops willen we even langs Fraserway gaan om een dekbed om te ruilen en tabletten te kopen voor het toilet. Ondanks dat ie om 11 uur open moet gaan, is het hek dicht. We hebben ongeveer 20 minuten gewacht en zijn dan toch maar doorgereden. Bij een andere winkel hoorden wij, dat veel winkels een lang weekend dicht zijn ivm een feestdag. Dat waren we ff vergeten. Gelukkig zijn winkels wel open op zondag en konden we toch de tabletten kopen. Het dekbed omwisselen heeft nu geen zin meer.
We nemen vanaf Kamloops highway 99, een route die door veel mensen wordt aangeraden, wordt ook wel sea to sky highway genoemd (vanuit Vancouver naar Whistler). Het landschap is wederom veranderd. Het is nog steeds heuvelachtig maar het is er gortdroog. Het gras is bruin en we zien weinig bomen, maar wel veel struiken en rotsplanten/heideplanten. De heuvels zijn heel rotsachtig, doet aan de Ardeche denken. De weg slingert als een slang door het landschap. Dat de weg zou slingeren wisten we van te voren, maar we vonden het nog best meevallen. Even later lijkt het alsof we in een vallei rijden met links en rechts weer de dennenbomen en het kreekje dat naast ons stroomt. Later wordt de omgeving weer wat droger en de heuvels lijken weer bergen. Het lijkt wel of we om de 15 a 20 km in een indianengebied komen… Er staan borden langs de kant met daarop ‘You are entering.. en dan een niet uit te spreken naam’. Maar ik heb nog geen huis oid gezien waar ze zouden kunnen wonen. Ondanks de droge omgeving, is het wel heel mooi. Vlak voor Lillooet neem ik het stuur over van Frank, want qua bochtjes, klimmen en dalen valt het allemaal reuze mee. Het bordje Lillooet verschijnt met daaronder real rugged… oké… de omgeving ziet er zeker wel ruig uit. Iets na Lillooet verandert het landschap weer. We zien in de verte bergen met sneeuw en warempel weer veel groen. We gaan omgaan. De weg is smal en behoorlijk bochtig en steil, maar wat prachtig. Omdat ik rijd, kan ik niet zo veel om me heen kijken. We slingeren omhoog en we slingeren weer naar beneden. Wel wennen om niet te hoeven schakelen. Ik vind het best spannend, maar eigenlijk gaat het best goed vind ik zelf. Frank moet wennen aan mijn manier van rijden. Hij zou bepaalde dingen anders gedaan hebben dan ik en dat snap ik best. Hij is het niet gewend om op de bijrijdersstoel te zitten. Ik zie onderweg meertjes met kleine bootjes erop en mensen langs de kant in bikini, zwembroek of badpak. Het is heel warm. Zeker een graad of 30. Ik wil eigenlijk ook wel ff pootjebaden…Iets na zessen bereiken we eindelijk de camping Riverside. We staan een beetje achter op de camping op een mooie plek tussen de bomen. Het ziet er goed uit. We hebben wel WiFi maar dat is niet sterk genoeg om foto's te uploaden oid.
Ook Whistler en omgeving biedt te veel voor de tijd dat we er zijn.. Morgen gaan we ziplinen en daarna gaan we het dorp in, dat in 2010 de host was van de Olympische Winterspelen.