Dag 25
Blijf op de hoogte en volg Paula
10 Augustus 2019 | Canada, Tofino
Dag 25 Nanaimo naar Tofino
Met een beetje pijn in het hart vertrekken we richting Tofino. Het toiletgebouw van Nanaimo was niet helemaal je van het, maar de omgeving, onze plek het water maakte het meer dan goed. Het zonnetje schijnt en ondanks het vroege tijdstip is het al aardig warm. Het is druk op de weg. Het landschap lijkt hetzelfde als het landschap bij Whistler. Heuvelachtig met af en toe bergen, soms hoge bergen waar we het sneeuw nog kunnen zien liggen. We zitten niet echt heel hoog. Zo tussen de 50 en 100 meter boven zeeniveau. Gelukkig wordt het iets rustiger op de weg. De weg slingert door het mooie landschap. Hier groeien naast dennenbomen ook veel andere soorten bomen, zoals kastanje, berk en vooral veel ceder. Ineens zien we veel auto’s langs de smalle we staan en we zijn benieuwd wat er te doen is. Op het eerste gezicht lijkt het niet veel. We zien links en rechts alleen maar bomen staan. De weg, let op men zegt highway, is heel smal dus we moeten wel langzaam rijden. En dan zien we het. Hele dikke en hoge bomen! Lijkt wel een oerbos. Het is er helaas zo druk dat we besluiten door te rijden. Als het goed is rijden we overmorgen dezelfde weg terug. Misschien lukt het dan. We doen onderweg nog wat boodschapjes voor de komende dagen, want ik heb begrepen dat er niet veel is in Tofino. Inmiddels is het lunchtijd, maar lunchen op de parkeerplaats bij Wallmart is niet zo gezellig. 20 min verderop ligt Sproat Lake en daar kunnen we vast een plekje vinden. Via de parkeerplaats loop je door een stukje prachtig bos, naar het meer. Het is intussen heet geworden en vooral Roan wil graag even het lekkere, heldere water in, maar eigenlijk willen we graag door. Qua afstand is Tofino niet ver, zo’n 200 km maar je kunt soms niet harder dan tussen de 30 en 60 en we moesten nog zeker 2.5 uur rijden… nou vooruit even dan. Hup in z’n onderbroek in het water. Tja en toen wilde Moira eigenlijk ook wel, maar zij wil niet in haar onderbroek. Dus terug naar de camper, ff gauw omkleden en weer terug. Als ik informatie borden zie, dan wil ik altijd weten wat erop staat. Ook bij het meer staat een infobord ‘een stap terug in de tijd’. Ik zie een foto van rots gravures aangebracht door the First Nation. Ik denk de indianen dus. Dat wil ik zien. Op m’n badslippers loop ik naar de plek. Eerst kan ik het niet vinden. Ik kijk op de rotsen langs het pad maar zie niets. Ik kan ook niet echt verder lopen want het pad eindigt bij een groot rotsblok waar jongeren vanaf springen. Wel zie ik een metalen loopbrug/vlonder in het water liggen. Ja nu zie ik, als ik halverwege op de vlonder ben. Gauw maak ik wat foto’s en een filmpje om straks aan Frank en de kinderen te laten zien. We lopen weer door het mooie bos, bomen lijken wel sprookjesbos met grillige, bemoste stammen en takken, naar de camper. We hebben meerdere keren borden langs de weg gezien met een aankondiging dat tussen 6 en 16 augustus de weg tijdens bepaalde uren gesloten is. We zien langs de kant de oranje borden en weten men bezig is met de weg. Voor ons is de weg leeg en na de bocht… staan we ineens stil in de file.. Tenminste daar lijkt het op. We zien de tegenliggers voorbij rijden en als de laatste auto voorbij is gekomen, blijft het heel lang rustig in de weg. Eindelijk rijden we. Het lijkt geen grote bouwplaats te zijn, totdat we om de bocht zijn. We zien links en rechts graafmachines, platgereden wegen en afgravingen. We hobbelen over de onverharde weg verder. Na ongeveer 1 kilometer zijn we eraan voorbij. Het weer is inmiddels omgeslagen. De zon is verdreven door de bewolking. Er is geen blauw strikje meer te vinden. Bij Ucleulet slaan we rechtsaf naar Tofino. Nog zo’n 35 km en dan zijn we op de camping. Vlak voor Tofino kunnen we de Grote Oceaan zien vanaf de weg. Als we bij de camping uit de auto stappen, voelen we hoe fris het hier is. Ik schat zo’n 16 graden. Onze plek is unserviced, dus geen stroom en geen water. Gelukkig heeft de camper een grote watertank dus dat redden we wel. De camping is wel heel mooi groen. We hebben een beschutte plek in het bos en op loopafstand naar het strand. De camper stond nog maar net stil of de kinderen waren al vertrokken. Het strand van de camping ligt in een baai en voor de kust liggen meerdere kleine eilandjes, hierdoor heb je weinig hoge golven. Het looppad naar het strand is mooi aangelegd. Houten planken leiden ons door een soort rimboe van hoge en lage planten. Na het eten zijn we met z’n viertjes nog eens naar het strand gelopen. Inmiddels is het donker en het miezert iets, maar de diehards hebben hun kampvuurtje al aangestoken en zitten erom heen op het vochtige zand. Het ziet er gezellig uit.
Het is al weer even geleden dat we bewolkt weer of regen hebben gehad dus klagen doe ik zeker niet, maar ik hoop wel dat het morgen iets zonniger is.
Met een beetje pijn in het hart vertrekken we richting Tofino. Het toiletgebouw van Nanaimo was niet helemaal je van het, maar de omgeving, onze plek het water maakte het meer dan goed. Het zonnetje schijnt en ondanks het vroege tijdstip is het al aardig warm. Het is druk op de weg. Het landschap lijkt hetzelfde als het landschap bij Whistler. Heuvelachtig met af en toe bergen, soms hoge bergen waar we het sneeuw nog kunnen zien liggen. We zitten niet echt heel hoog. Zo tussen de 50 en 100 meter boven zeeniveau. Gelukkig wordt het iets rustiger op de weg. De weg slingert door het mooie landschap. Hier groeien naast dennenbomen ook veel andere soorten bomen, zoals kastanje, berk en vooral veel ceder. Ineens zien we veel auto’s langs de smalle we staan en we zijn benieuwd wat er te doen is. Op het eerste gezicht lijkt het niet veel. We zien links en rechts alleen maar bomen staan. De weg, let op men zegt highway, is heel smal dus we moeten wel langzaam rijden. En dan zien we het. Hele dikke en hoge bomen! Lijkt wel een oerbos. Het is er helaas zo druk dat we besluiten door te rijden. Als het goed is rijden we overmorgen dezelfde weg terug. Misschien lukt het dan. We doen onderweg nog wat boodschapjes voor de komende dagen, want ik heb begrepen dat er niet veel is in Tofino. Inmiddels is het lunchtijd, maar lunchen op de parkeerplaats bij Wallmart is niet zo gezellig. 20 min verderop ligt Sproat Lake en daar kunnen we vast een plekje vinden. Via de parkeerplaats loop je door een stukje prachtig bos, naar het meer. Het is intussen heet geworden en vooral Roan wil graag even het lekkere, heldere water in, maar eigenlijk willen we graag door. Qua afstand is Tofino niet ver, zo’n 200 km maar je kunt soms niet harder dan tussen de 30 en 60 en we moesten nog zeker 2.5 uur rijden… nou vooruit even dan. Hup in z’n onderbroek in het water. Tja en toen wilde Moira eigenlijk ook wel, maar zij wil niet in haar onderbroek. Dus terug naar de camper, ff gauw omkleden en weer terug. Als ik informatie borden zie, dan wil ik altijd weten wat erop staat. Ook bij het meer staat een infobord ‘een stap terug in de tijd’. Ik zie een foto van rots gravures aangebracht door the First Nation. Ik denk de indianen dus. Dat wil ik zien. Op m’n badslippers loop ik naar de plek. Eerst kan ik het niet vinden. Ik kijk op de rotsen langs het pad maar zie niets. Ik kan ook niet echt verder lopen want het pad eindigt bij een groot rotsblok waar jongeren vanaf springen. Wel zie ik een metalen loopbrug/vlonder in het water liggen. Ja nu zie ik, als ik halverwege op de vlonder ben. Gauw maak ik wat foto’s en een filmpje om straks aan Frank en de kinderen te laten zien. We lopen weer door het mooie bos, bomen lijken wel sprookjesbos met grillige, bemoste stammen en takken, naar de camper. We hebben meerdere keren borden langs de weg gezien met een aankondiging dat tussen 6 en 16 augustus de weg tijdens bepaalde uren gesloten is. We zien langs de kant de oranje borden en weten men bezig is met de weg. Voor ons is de weg leeg en na de bocht… staan we ineens stil in de file.. Tenminste daar lijkt het op. We zien de tegenliggers voorbij rijden en als de laatste auto voorbij is gekomen, blijft het heel lang rustig in de weg. Eindelijk rijden we. Het lijkt geen grote bouwplaats te zijn, totdat we om de bocht zijn. We zien links en rechts graafmachines, platgereden wegen en afgravingen. We hobbelen over de onverharde weg verder. Na ongeveer 1 kilometer zijn we eraan voorbij. Het weer is inmiddels omgeslagen. De zon is verdreven door de bewolking. Er is geen blauw strikje meer te vinden. Bij Ucleulet slaan we rechtsaf naar Tofino. Nog zo’n 35 km en dan zijn we op de camping. Vlak voor Tofino kunnen we de Grote Oceaan zien vanaf de weg. Als we bij de camping uit de auto stappen, voelen we hoe fris het hier is. Ik schat zo’n 16 graden. Onze plek is unserviced, dus geen stroom en geen water. Gelukkig heeft de camper een grote watertank dus dat redden we wel. De camping is wel heel mooi groen. We hebben een beschutte plek in het bos en op loopafstand naar het strand. De camper stond nog maar net stil of de kinderen waren al vertrokken. Het strand van de camping ligt in een baai en voor de kust liggen meerdere kleine eilandjes, hierdoor heb je weinig hoge golven. Het looppad naar het strand is mooi aangelegd. Houten planken leiden ons door een soort rimboe van hoge en lage planten. Na het eten zijn we met z’n viertjes nog eens naar het strand gelopen. Inmiddels is het donker en het miezert iets, maar de diehards hebben hun kampvuurtje al aangestoken en zitten erom heen op het vochtige zand. Het ziet er gezellig uit.
Het is al weer even geleden dat we bewolkt weer of regen hebben gehad dus klagen doe ik zeker niet, maar ik hoop wel dat het morgen iets zonniger is.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
