Dag 18

Dag 18 Lake Louise naar Golden, via Yoho National Park

Dit was een betere plek op de camping van Lake Louise. Geen last van de Sanidump (de plek waar je je afvalwater en wc kunt lozen) of bouwvakkers. We staan dicht bij Bow River. Een klein straatje over, door een smal dennenbos en je staat aan de rivier. Daar waar wij staan heeft de rivier zich gesplitst rondom een eiland. De ene kant van de rivier stroomt heel rustig en de andere kant heel ruw. Dat ziet er heel apart uit. Daarnaast is voorbij het eilandje vanuit de rustige stroom een opening naar het ruwe deel dat lager ligt en daar stroomt een deel van de rustige stroom als een watervalletje naar het ruwe deel.
We vertrekken richting Yoho National Park, waar we sowieso de Takakkaw waterval en Emerald Lake willen bezoeken voordat we doorrijden naar Golden, onze eindbestemming vandaag. Yoho park is een van de kleinste parken in BC. 80 km, maar bezit een aantal mooie pareltjes. We zijn nog maar net vertrokken of we zien borden langs de kant over de upper en lower spiral tunnel. Een ingenieus systeem voor het treinverkeer in dit park. 2 eeuwen geleden konden de treinen bij een bepaald deel van het spoor niet goed verder. Er zat een helling in van 4,5 graad en wanneer de treinen te veel wagons hadden of te zwaar beladen waren, konden ze dat stuk niet opkomen. Begin 1900 hebben ze daar iets op bedacht. Ze brachten in de ene berg een spiraal spoor aan en in de andere berg ernaast iets hoger een ander spiraal spoor (pin me er niet op vast welke berg een hoge of lage spiraal heeft). Er is als het ware een lemniscaat gebouwd verdeeld over de twee bergen. Hierdoor is de stijging gereduceerd over de twee spiralen. Nu zijn de treinen met hun wagons enorm lang en het schijnt een leuke bezienswaardigheid te zijn om de voorkant van de trein te zien die uit de tunnel komt, terwijl de achterkant nog door de andere tunnel moet gaan. Heel slim bedacht.
Na ongeveer 25 minuten rijden is daar Takakkaw Falls. Dat ligt zo’n 13 km van de autoweg af en je moet daarvoor naar boven rijden. Auto’s met aanhangers moeten hun aanhanger beneden op een parkeerplaats achterlaten. De reden waarom is gauw duidelijk. We rijden de berg op en op een bepaald moment zijner 2 hele scherpe haarspeldbochten. Deze zijn niet te nemen met een grote caravan erachter. Echter voor onze RV is ook een speciale manier om deze scherpe haarspeldbochten te nemen. Je rijdt de weg op en voor de eerste bocht rij je iets door, zodat je goed voor de volgende weg staat. Je zet je RV in z’n achteruit en gaat al achteruitrijdend de weg op. Eenmaal boven voor de 2e haarspeldbocht, zet je je RV in z’n vooruit en rijdt verder de weg op. Frank heeft dat overigens niet gedaan. Hij heeft de eerste bocht makkelijk kunnen nemen, echter de 2e bocht heeft hij ‘m niet kunnen pakken, maar ff een stukkie achteruit, bijsturen en weer vooruit kan gelukkig ook. Moet je overigens niet te veel verkeer voor je of achter je hebben. Als we er bijna zijn, zien we al de vele auto’s langs de kant van de weg staan. Het is er overvol. We hebben mazzel dat er op de officiële parkeerplaats net iemand wegrijdt. Vanaf de parkeerplaats is de waterval al aardig goed te zien. Het is de hoogste waterval van West Canada (ongeveer 360 meter hoog). Het water komt van een gletsjer wat vanaf beneden niet te zien is. Uiteraard kun je ernaar toe lopen. Via een aangelegd wandelpad kom je bij de onderkant van de waterval en vanaf hier kun je ‘m goed in z’n totaliteit zien. Eenmaal beneden stroomt het water in de Yoho rivier verder naar beneden. Takakkaw is Creools voor bewonderenswaardig, magnifiek. Het is ook prachtig om te zien. Het valt ons ineens op, dat er mensen zijn die nog verder lopen naar boven. Echter er is geen officieel pad, maar de kinderen zien het willen dit ook. Wij er achter aan. Frank vond het wel genoeg, maar de kinderen wilden door, ’helemaal’ naar boven. Eigenlijk wil ik dat ook wel. Dus we gaan met ons drieën verder. Roan is een echte klimgeit, die gaat zo snel en behendig. Moira ook maar is veel bedachtzamer. Ik daarentegen ben een slome slak. Het is behoorlijk steil en moet af en toe stoppen om op adem te komen. Daarnaast is de ‘weg’ (die is er niet, hooguit wat klei met grind, kleine stenen en grote rotsblokken) niet altijd makkelijk te nemen. Het is lekker weer en de wind staat goed. Het water wat met veel kracht naar beneden dondert, spat op en omhult stenen en bomen met een fijne nevel. De wind blaast de nevel de andere kant op. Dat scheelt. Echter ik zie mensen die iets hoger vlak naast de waterval staan en daar is ook een nevel te zien. Op hun aanraden klim ik daarnaartoe. En inderdaad. Het voelt fantastisch om naast zo iets groots te staan. Ik word nat van top tot teen, maar dat deert me niet. De kinderen vinden het wel spannend dat ik daar sta, dus loop ik gauw terug. Ze willen nog graag verder naar boven, maar ik vind het eigenlijk wel genoeg. Roan klimt met het grootste gemak verder en het ziet er zo makkelijk uit, dat ik ‘m toch maar volg. Het pad wat wij volgen bestaat nu alleen nog maar uit grote rotsblokken en een hoop kleinere stenen en kiezels. En daar heb ik geen houvast. De kinderen zijn lichter en zij worden makkelijker gedragen door de kleinere stenen, maar ik verlies bij elke stap mijn grip. Ik voel me niet veilig meer en wil terug. Enigszins sputterend en mopperend, ‘ het is nog maar een klein stukje’ en ‘ik wil daarnaartoe waar die andere mensen ook zijn’, kunnen ze niet anders dan met mij mee teruggaan. Alleen verder gaan is geen optie. Heel voorzichtig gaan we terug. De kinderen glijden op hun hurken naar beneden. Dat is voor mij wat lastiger (niet meer zo heel erg lenig, ben al 50 enzo) schuifel ik zijwaarts naar beneden. Ik verlies mijn grip, val op mijn rechterbeen en glij een klein stukje naar beneden. Au. De kinderen hopen maar dat we vanavond met z’n vieren bij het kampvuur kunnen zitten. Lekker optimistisch. Roan is als eerste beneden. Moira en ik blijven bij elkaar en glijden rustig naar beneden. In de camper kijk ik naar de ‘schade’ dat wordt sowieso een blauwe plek. Het bloedt iets maar dat geeft niets. Wij hebben ons avontuur gehad.
Ik had het over pareltjes. Richting Emerald Lake, komen we een natuurlijke brug tegen. Een wild stromende rivier dat met veel kracht over rotsen naar beneden valt, heeft in andere rotsen in duizenden jaren tijd een gat geslagen, waardoor er een soort brug is ontstaan. In het water zit veel grind wat van de bergen is meegekomen en je kunt je voorstellend dat een enorme waterstraal met grind, ‘schade’ kan aanrichten bij alles wat ie tegenkomt.
We rijden verder en zien de lange rij auto’s al langs de kant staan vlak voor de parkeerplaats van Emerald Lake. Op goed geluk rijden we door naar de parkeerplaats en zien helemaal vooraan net een RV wegrijden. Komt dat even goed uit. Hier stappen we uit en nemen muffins, crackers, kaas en salami mee. Het meer ziet er prachtig uit en doet zijn naam eer aan. Het is blauw/groen, afhankelijk van waar je kijkt en of de zon schijnt of niet. Tis alleen jammer dat het er zo enorm druk. We zoeken een rustig plekje en eten onze lekkers op. Na een korte wandeling lopen we weer terug naar de camper. Op naar Golden, naar de Golden Golf club, waar de camping naast ligt. We hebben gratis WiFi en ik verheug me op een douche… die er niet is, douche dus. Er staan 3 dixi’s en dat is het. WiFi is idd gratis, maar doet het niet goed. Het is maar voor 1 nacht. En we hebben alles aan boord.
Ik ben moe van mijn avontuur vandaag. Iedereen is wel een beetje moe. De kinderen gaan op dezelfde tijd als wij naar bed. En het zijn indrukwekkende en soms intensieve dagen. Ondanks de vermoeidheid hebben we tot nu toe een top tijd en we vermaken ons nog heel erg goed. Moira wil niet praten over naar huis gaan. We zitten nu in de camper (miezert af en toe) en een ieder chillt op z’n eigen manier. Trusten.